mobing

Barutçu Tekstil’de üç ayı aşkın süredir direnişlerini sürdüren kadınlar, direnişle birlikte özgüvenlerinin yerine geldiğini söylüyor: “Bizim elimizde güç varmış, farkında değildik. Kendimizde güç hissettik. Bu sendikalılığın bize verdiği bir şey. Özellikle bayanların birbirine bu kadar kilitlenmesi… Dayanışma… Yapabiliriz, bir şeyleri değiştirebiliriz.”

“Anlatmaya başlayınca hem öfkeleniyor, hem yıllar içinde “alıştığım” ya da “unuttuğum” ayrıntılar geliyor aklıma. O yüzden burada noktalamak değil ama kalemi eline alıp bu hikâyeyi devam ettirecek, yaşadıkları tecrübelerle zenginleştirecek kadın işçiler için bir virgül koymak istiyorum.”

Pandemi döneminde yaşamını diş hekimleri de yaşamlarını yitirdiler ve yitirmeye devam ediyorlar.  Sağlıktaki neoliberal dönüşümden onlar da nasiplerini aldılar.  İş biçimleri değişirken, güvencesizlik arttı. Kadın diş hekimleri daha çok şiddete maruz kalıyor, çoğu erkeklerden düşük ücret alıyor, doğum izinleri sorunlu ve çocukları için kreş olanağından da yoksunlar. Onları dinliyoruz.

COVİD sürecinde en çok onlar çalıştı ama emekleri hiçbir biçimde görülmedi. Hiyerarşinin ve adaletsizliğin yoğun olduğu sağlık sektöründe,  hemşireler yaşamlarını kaybettiler, hırpalandılar performans sisteminde paylarına üç kuruş düştü. Ama “mücadeleye devam” diyorlar.